Met mijn studenten van de Minor Psychologie van Leren & Veranderen in Organisaties ga ik elk semester naar het Stedelijk Museum. Dit jaar zijn we naar de tentoonstelling gegaan van Dumas. Zo MOOI! Vooraf krijgen de studenten een korte introductie over storytelling Digitale presentatie en Voorbereiding Storytelling. In het stedelijk gaan ze aan de slag met een zogenaamde Art Based Learning opdracht (zie eerdere blogberichten). Kort gezegd: ze starten met een persoonlijke leer of verandervraag. Kiezen een schilderij waar ze iets mee hebben en gaan als het ware in het beeld (schilderij/kunstwerk) staan om te voelen. Mijn vraag is dan: wat gebeurt er met je, wat voel je als je in het schilderij staat? Belangrijk is om dan niet te rationaliseren, maar juist de kunst op je in te laten werken. Op basis van steekwoorden die ze opschrijven maken ze een eigen verhaal. Een verhaal met een held, anti-held, een gebeurtenis en een mooi einde. Tenslotte gaan ze terug naar hun eigen leer- of verandervraag, en maken de link met hun geschreven verhaal. Wat betekent het verhaal als je naar je vraag kijkt? Is het verhaal een antwoord op je vraag?
Wat zo mooi is, is dat de inzichten altijd later komen, na de opdracht, bij het vertellen van hun verhaal of pas thuis. En elke keer krijg ik terug van studenten: “Waarom gaan we niet vaker naar het museum?” “We kunnen veel meer leren van Kunst en Onderwijs!”. Wat mij ook opvalt is dat studenten het moeilijk vinden om een verhaal te schrijven, een wereld te creeren waar alles mag en kan (ofwel Blowen zonder Drugs). Ik kreeg van een student terug: “Ik kan niet meer fantaseren!” “Hoe begin ik met het schrijven van een verhaal?” Ik probeer ze dan altijd de tijd te geven om hun ‘andere’ hersenhelft te openen, en de creativiteit te stimuleren door veel vragen te stellen. Dit werkt altijd goed. Maar wel treurig om te zien dat studenten op hun leeftijd al in hokjes denken…. Weg met hokjesgeest terug met die fantasie
Ik pleit dan ook om MEER kunst te combineren met onderwijs! 
Katja
Katja Pasman 