intensief leren van en met 14 Internationale collega’s uit onderwijs, landen zoals Nieuw Zeeland, Australië, Korea tot en met Oekraïne en Hongarije. Hoe gaaf is dat?
Voor mij was het vallen en opstaan. Tijd om weer ’s lang in de spiegel te kijken. Als ik nu terugkijk naar die tijd, dan ben ik zoooo blij! Blij dat ik mijzelf zo gesteund voelde in mijn visie op onderwijs! Nieuwsgierig naar onze leerervaringen? Kijk onze video!!
Van 22-26 februari was ik in Aarhus, DK met Suzan.
“Wat een kanjers zijn het toch!” Op dinsdag 8 december jl. hadden mijn honoursstudenten een kenniscafé georganiseerd voor het werkveld in een erg mooie ruimte FLOOR Wibauthuis. Thema: kennismanagement. En wat kan je dan toch trots zijn op deze mensen! Ze hadden zelf nagedacht over de inhoud, de doelgroep, de presentatie, de indeling van FLOOR en het doel.
Doel van het kenniscafé was om met elkaar op een informele manier kennis te delen over verschillende thema’s. FLOOR hadden ze ingericht als een café met hoge en lage tafels, met drankjes, bierviltjes en muziek. De sfeer was goed en ontspannen.
Er waren 5 zogenaamde tafelrondes, zo had je een tafel met een experiment over Klimaatbeheersing en Kennis, een tafel waar een prototype ‘App Workmunity’ werd getest, een te gekke app waar je o.a. binnen een pand kunt zien waar welke kennis aanwezig is. Een tafel waar een dialoog werd gehouden over het meten van kennis en of kennis überhaupt te meten is…. Ook was er een korte brainstormsessie over een zelfgemaakte KM matrix, wanneer wil je of kan je kennis delen binnen organisaties? En wat voor invloed heeft bijvoorbeeld de structuur of de cultuur op het delen van kennis? Tenslotte was er een tafel waar er een visualisatie oefening werd gedaan, door te kijken naar hoe het individu samenkomt met de organisatie m.b.t groei, leren en kennisdelen. Het was een zeer geslaagde avond!
Wat krijg je mee na een congres dag? Natuurlijk een tasje! Je kent dat vast wel, dat je na het bezoeken van een congres met een tasje naar huis gaat. Een tasje met… tja wat zit er in? Folders? Visitekaartjes? Een pen? Notitieboekje? Als je dan thuis komt, dat het tasje uiteindelijk in de prullenbak eindigt. 😦
Nou, ik had zo’n congres Een ander congres 3 weken terug ZONDER tasje. De vraag die bij mij bezig houdt: “Wat onthoud je nu na een maand van zo’n congres?” Welke kennis heb ik opgedaan en welke kennis heb ik daarvan toegepast?” Menno Lanting Boek: Olietankers en Speedboten had een mooi verhaal over ‘het moet anders’, maar dat we binnen organisaties ons vasthouden aan (vastgeroeste) fundamenten. En wat is dan onze rol in de organisatie van transformatie? Een mooi verhaal met wijze woorden, maar lastig om daadwerkelijk te gaan doen. Hoe doe je dat dan ‘anders’ ?
Als ik terugdenk aan het congres #wowhka dan denk ik aan de Haka die we hebben gedaan met 200 man. Hoe gaaf is dat!
Ook denk ik aan de inspirerende gesprekken die ik heb gehad tijdens een workshop ‘Start-ups binnen bedrijven’, daar zijn we aan de slag gegaan met het invullen van een Canvas. Edgar Dale heeft ooit zo’n mooie leerpiramide (1967) ontwikkeld: wat onthouden mensen? en hoeveel? Op Google lees je genoeg kritiek over deze piramide.
maar ik geloof er eigenlijk wel in. Door te doen, door te ervaren, door het vooral ‘anders’ te doen (dus uit je comfortzone) onthoud ik dingen veel beter, dan bijvoorbeeld het lezen van deze blog.
nu
Tuurlijk maak je contact tijdens de borrel en deel je visitekaartjes uit! Dat is het moment dat je elkaar even in de ogen kijkt, verbinding maakt en vragen kunt stellen. Wat IK ‘anders’ doe na het bezoek van dit congres is dat ik terugkijk op Twitter, en dan vooral de foto momentjes bekijk #wowhka. Het geeft mij een duidelijk overzicht van de mensen die er waren en wat zij belangrijk vonden om te delen. Ik neem deze inspiratie mee in mijn eigen werk. En wat ik ‘anders’ doe is dat ik nog meer uit de comfortzone ga met mijn studenten 🙂
We zijn er nog lang niet…we blijven ons vasthouden aan gewoonten, want we blijven gewoonte-dieren. Een uitdaging ligt in het ‘anders’ doen, door kennis te gaan verbinden. Dus de kennis die ik heb opgedaan tijdens dit congres te verbinden met iemand anders z’n kennis, om te komen tot nieuwe kennis. Het gaat om het experimenteren in de eigen werkomgeving met de opgedane kennis en het te delen met je collega’s. Dus bij deze!
Bedankt lieve mensen van #wowhka voor deze inspiratievolle dag!
Net een te gek KM Safari Weekend achter de rug! Wat is dat? een KM Safari Weekend? Twee volle dagen met mijn Honoursstudenten van programma Kennismanagement 3.0 en mijn collega Hans Hogerdijk op safari in Nest (http://www.nestwerkplekken.nl/). De eerste dag stond in het teken van kennismaking en verbinding maken met elkaar. We begonnen met een mooie opdracht: neem mee een voorwerp met een geschiedenis. Schrijf over die geschiedenis en op welke manier het je raakt. Je krijgt 2 min. om jouw verhaal te doen over jouw voorwerp. Na de mooie verhalen zijn we de verbinding gaan zoeken met elkaar en dat op papier in een netwerk vastgelegd. Wat maakt nu dat ik mijzelf verbonden voel met een ander? En vooral Waarom?
Op basis van het filmpje van Simon Sinek: https://www.startwithwhy.com/ gingen de studenten aan de slag met hun eigen Why. Waarom ben je geinteresseerd in kennismanagement? Waarom heb je gekozen voor het honoursprogramma KM3.0? Met knippen en plakken vulden ze in kleine groepen de Golden Circle(s). De ‘Why’ vind ik een belangrijke start van elk individueel leerproces. De Why zorgt voor de verbinding met jezelf als lerende, als persoon. En vanuit de innerlijke Why komen ook de leervragen, wat wil je nu precies leren? en waarom? Ik ben zo blij met de inspiratie van Simon (Bedankt!) want dit is precies wat ik nodig heb als docent om de studenten in beweging te krijgen. Om te zorgen dat ze vanuit hun eigen interne motivatie echt WILLEN LEREN. Dit zorgt er ook voor dat ze zichzelf eigenaar voelen van hun eigen leerproces en leeromgeving.
Na de Why zijn de studenten in duo’s gaan wandelen (zogenaamd wandeldialoog) met de vraag: Wat betekent kennis voor jou? Vanuit dit dialoog zijn ze elkaar gaan opzoeken en hebben mindmaps getekend rondom het thema Kennis en Kennismanagement. Dit was een opstapje naar de theorie van M. Weggeman beschreven in
De tweede dag gingen we verder met Theory U, Blind Vertrouwen en Groepsvorming. Een mooie oefening, met 12 man geblindoekt een vierkant maken met touw dat je niet mag loslaten. Heel grappig hoe dit ging en hoe Hans reageerde op het proces 🙂
Tjee, ik kan nog heel veel schrijven over dit weekend. Maar het belangrijkste is wat de studenten meenemen naar huis, dit resulteerde in citaten zoals: ‘nu echt gemotiveerd’ ‘Ik heb er zin in!’, ‘ik weet nu wat ik wil leren’ tot en met ‘Fijn, nu is het concreet, ik weet wat ik nu ga doen’!
Dankjewel lieve mensen en Hans voor al jullie input en energie!
WE gaan er een mooi programma van maken dit komende half jaar 🙂
Groeten Katja
Zo startte de dialoogsessie met de minor studenten van Psychologie van Leren & Veranderen binnen organisaties in de Espressofabriek (in Westerpark). De studenten gingen met elkaar in gesprek over wat coaching is in hun ogen, met input van diverse artikelen van Erik de Haan, zoals 2006_Coaching- 4 stijlen De Haan
2012_Het-effect-van-coaching
Resultaten werden gedeeld op de Facebook groep: coaching is
In het WoesteWesten http://www.woestewesten.nl zijn we een aantal experimenten gaan doen met verschillende coachingsstijlen (aan de hand van de theorie v. van de Haan, 2012). Het eerste experiment was: met zoveel mogelijk mensen op het vlot naar de overkant, begeleid door 2 coaches.
Dat was zeker een uitdaging, vooral omdat men ECHT NIET in het water wilde vallen 😉 Het effect van coachen bij dit experiment was dat het zo chaotisch was en dat mensen zo gespannen en enthousiast waren dat men gewoon ging en niet meer luisterde naar de coaches, maar meer bezig met ‘droog’ blijven. Het effect van (het geschreeuw) van de coaches resulteerde in meer chaos en stress bij de mensen op het vlot. Het enige dat nog hielp om droog naar de overkant te komen was door juist te klappen en aan te moedigen.
Een tweede experiment was de krokedillenoefening. DOEL: IEDEREEN moet veilig naar de overkant komen van de gevaarlijke rivier met krokedillen. De groep ontdekkingsreizigers met blinddoek en de coaches zonder blinddoek. ZONDER gegeten te worden door de krokedillen. Er werden 4 coaches aangewezen, waarvan 1 oppercoach die als enige mocht communiceren naar de rest. Zijn stijl was persoonsgericht: Je probeert met iedereen die naar de overkant moet mee te kijken en je toont begrip en warmte. Je probeert als coach de aandacht van iedereen naar binnen te verplaatsen. Je bent vooral een accepterende en volgende luisteraar. Iedereen kwam netjes naar de overkant zonder gegeten te worden door de krokedillen. De oppercoach deed dit heel mooi, zorgvuldig, begrip tonen voor het niet kunnen zien en met warmte 🙂 Het effect van deze stijl van coachen was dat men vertrouwen kreeg in de oppercoach en dus naar de overkant durfde.
Het laatste experiment was hilarisch, stijl van coachen was oplossingsgericht. Dit resulteerde in het volgende: De coach probeerde de coacheee op een positief en opbouwende gedachtespoor te zetten en droeg bij aan de opdracht om te zorgen dat men naar het einde kwam. Het is een vorm van directieve coaching, waarin vooral naar de toekomst (einddoel) wordt gekeken en naar momenten waarop het probleem (naar de overkant komen zonder opgegeten te worden door de krokedillen) zich juist niet voordoet. Je probeert als coach problemen om te buigen naar positieve voornemens en uitdagingen. Ik vond dit een mooie coachstijl, omdat het vooral gericht was op het positieve, het halen van het eind (hoger) doel!
@Erik, misschien is het effect van coaching niet echt te meten, maar het was zeker de moeite waard om te kijken welke invloed welke coachingsstijl had op de studenten. Bedankt voor je inspiratie!
Tjonge, wat was ik zenuwachtig voor onze eindpresentaties, of eigenlijk voor onze slotavond van het Honoursprogramma KM3.0. Ik had ook zo vreemd gedroomd die nacht daarvoor…..:) gelukkig was ik niet de enige met zenuwen, he Sophie?
Ik was zo benieuwd of de opdrachtgevers, Daphne Depassé en Jessy van den Boogaard tevreden waren, benieuwd of alles goed zou verlopen en dan het idee om niet meer samen te werken met deze TOP studenten! Het doet ook altijd een beetje pijn om weer afscheid te nemen van mijn honoursstudenten.
Ik heb afgelopen half jaar geparticipeerd in het onderzoeksteam (van Daphne). Onze onderzoeksvraag was: Hoe zorg je ervoor dat cursisten hun opgedane kennis vanuit een training in het werk toepassen? (artikel volgt nog) We hebben trainingen gevolgd, door vooraf en achteraf interviews af te nemen met cursist, trainer en klant en tijdens de training te observeren.
Voor mij was het leerzaam om het onderzoek uit te voeren volgens Plan B http://www.depasse.nl/plan-b. Als ik terugkijk naar Plan B en het proces vond ik het meest leerzame om experimenten uit te voeren, samen met de studenten. Wat we onder andere hebben gedaan is onszelf als casestudy in te zetten, Sid heeft bijvoorbeeld zelf een training Slides gegeven aan de groep en feedback opgehaald. Ook hebben we feedback bij de opdrachtgever opgehaald door Presentain in te zetten onze Presentainen Twitter. We hebben een kenniscafé georganiseerd om kennis op te halen bij het werkveld en we hebben een echt Drawing Video gemaakt als eindproduct!
We hebben alleen te lang op het probleem gezeten, ofwel teveel van het probleem gehouden zoals Daphne het zo mooi beschreef op haar blog Houden van het probleem. Hierdoor begonnen we te laat met het daadwerkelijke onderzoek en kwamen we in tijdsnood. Als we eerder waren begonnen met de interviews en observaties, dan hadden we meer tijd om ons prototype meer te testen. Het allerbelangrijkste is constant feedback ophalen bij de stakeholders!
Nu heb ik mijn buikje rond van de pudding, want Weggeman (2000) heeft gelijk: The proof of pudding is in the eating:
Dankjewel lieve Honoursstudenten voor je enthousiasme, openheid en inspiratie! En dankjewel lieve opdrachtgevers voor je enthousiasme, inzet en feedback.
Elk jaar organiseren de studenten vanuit het Honoursprogramma KM3.0 een kenniscafé met en voor de leden van de LinkedIn groep Kennismanagement. LinkedIn Om inspiratie op te doen hebben ze eerst met David Gurteen geskyped, goeroe op het gebied van knowledgecafes. Leuke site: http://www.gurteen.com/gurteen/gurteen.nsf/id/kcafe-run
David vertelde ons dat het belangrijk is om geen hiërarchie te hebben in de groep. Wat je wilt creëren tijdens een kenniscafé is een informele, laagdrempelige sfeer. Ofwel het gevoel dat je krijgt bij een Starbucks. Nu moest ik denken aan de Starbucks op het Amstelstation, altijd dezelfde man die met een enorme glimlach op zijn gezicht mij gedag zegt, nog weet wat ik doe in mijn dagelijks leven en zelfs mijn naam kan spellen…. dat is een gevoel van vertrouwdheid en welkom zijn (en natuurlijke lekkere koffie). En dus ook het zorgdragen voor een veilige (koffie) omgeving.
De koffie hebben we even opzij gezet voor dit café. Wij gingen voor BYOBF, ofwel bring your own booz & food! Het werkte weer fantastisch, mensen kwamen aan met AH-tasjes, zelfs met zelfgebakken lekkers, genoeg bier en sap!
Het gevoel van Starbucks werd zeker door de studenten neergezet, met een hartelijk ontvangstcommittee (twee mooie dames met een glimlach), een energievolle opening van Bart en bierviltjes! De start was een netwerk activiteit met bierviltjes. Dit om een gemeenschappelijke deler te creëren en te netwerken. Opdracht: zoek 3 mensen die je nog niet kent en stel de vraag: wat is jouw droom m.b.t. kennismanagement? Aan het eind van de bijeenkomst werd gevraagd om op te schrijven wat je van het kenniscafé meeneemt naar huis. Zie voorbeeld foto:
Thema’s van die avond waren: wat is de beste manier van kennisdelen tussen generaties? Is gamification een effectief middel om in te zetten bij kennisdelen? Wat maakt voor jou een training succesvol? En wat is het ideale moment om je kennis vast te leggen? Na de bijeenkomst waren de flaps volgeschreven en ging men met nieuwe inzichten naar huis!
Het succes van dit soort cafés is dat het inderdaad laagdrempelig is, geen hiërarchie, maar open staan voor elkaars ideëen. Het was een echt Pop Up Kenniscafé alla Starbucks gevoel! Op naar de volgende! 🙂
Met dank aan @Sander @Honoursstudenten @Anna en alle mensen die er waren.
Wie ben jij? Wat is jouw verhaal in 5 woorden? Ben jij de slimste, leukste, beste, hipste, sociaalste, online, savvy, award winning, multi-taskende, km3nul, bloggende…..student? (bron: @tweedejansteen) Tijdens een te gekke gastbijeenkomst van Yvette Pasman van FreedomLab http://www.freedomlab.org/kregen de honoursstudenten les in social story wijsheid. Yvette vertelde: “het gaat om JOUW unieke verhaal!” “Onderscheid jezelf van anderen, speel in op bestaande behoeften, voeg waarde toe, helpt je verbinden EN dat vast te houden”. Een mooie creatieve sessie op brown paper.
Wie ben jij? gaat over je eigen persoonlijkheid, je karakter (met normen en waarden), maar het gaat ook over waar je goed in bent, of wat je talenten zijn. Of waar je voor staat! De minor studenten van Psychologie van Leren & Veranderen hadden met een klein team hun eigen talenten ingezet en een training ontwikkeld en gegeven over talentmanagement. Ze lieten een oud, maar waardevol fragment van Steve Jobs zien over zijn talenten. Zeker de moeite waard om even te bekijken: http://www.youtube.com/watch?v=UF8uR6Z6KLc Daarna was er een gesprek over het filmpje: Talent is iets wat uit je innerlijke drive komt, van binnenuit. Het gaat erom wat je leuk vindt. Iets waar je goed in bent of een passie voor hebt.
In het tweede deel van de training gingen de studenten zelf aan de slag met het opschrijven van hun eigen talenten (wat ze ECHT heel lastig vonden). Wat mij opviel tijdens deze sessie was dat ze telkens zichzelf met hun omgeving (of de buitenwereld) gingen vergelijken, zo van: “maar die ander is veel beter in dat talent…dan ik…” Ik vond het verdrietig om te zien dat ze zichzelf gingen vergelijken met andere, betere, talentvollere mensen. Mijn aanname is dat deze generatie dat al van jongsafaan hebben geleerd op school of van hun ouders. Jammer, want ik ben van mening dat ieder een talent is en ergens goed in is!
Afsluitend stonden ze in de rij om in te tekenen op de talenten van een andere student 🙂
Wat ik vaak lastig vind in het onderwijs is dat veel studiemateriaal vastligt in handleidingen. Alles is van tevoren bedacht door docenten (vanuit hun eigen referentiekader) zoals hoe de eindproducten eruit zien, wat de leerdoelen zijn en de beoordelingscriteria en hoeveel punten je krijgt voor welke aspect (uitgewerkt in 4 pagina’s). Zelfs de stappen liggen vast in een planning! Wat ik dan zie is dat studenten heel braaf de handleiding volgen (of juist niet goed lezen…). Als de handleiding dan niet duidelijk is, dan gaan ze klagen of mij helemaal gek maken met de raarste vragen. En elke keer vraag ik mijzelf weer af…. WAAROM doen we dit? WAAROM?
Tijdens een congres over onderwijsinnovatie werd ik zeer geinspireerd door de Waag Society. Zij hebben een Fabschool opgezet, super gaaf.. en stimuleren het leren van jongeren door ze dingen te laten maken. Zie artikel: https://www.waag.org/nl/nieuws/fabschool-stimuleert-leren-door-te-maken
Ik dacht, dat kan ik ook! Dus ik heb op basis van hun theorie een opzet gemaakt voor de Honoursstudenten van KM3nul. Zie slides: BRAINstorm Onderzoek KM3.0
Ze kregen van mij een eigen vraag om mee aan de gang te gaan. De opdracht was om een foto te MAKEN, een totaalbeeld hoe hun eindproduct/resultaat eruit zou zien. Daarbij belangrijke vragen: Hoe kom je daar? en Wat heb je nodig?
Belangrijk voor mij als docent was om het proces te begeleiden en het eindresultaat los te laten. Als docent hoef ik ook niet alles te weten, maar op onderzoek uit te gaan. Het gaat om het voortbouwen van natuurlijke nieuwsgierigheid en creativiteit. En het gaat ook om de verantwoordelijkheid geven aan hun ontwerp-, maak-, en leerproces.
Het resultaat was subliem! Ze kwamen met super mooie oplossingen en mogelijkheden. Eindproducten in de vorm van een Infographic en een Drawing Video. De studenten waren erg gemotiveerd en in beweging gekomen, doordat ze inzicht hadden gekregen in hun eigen ontwerpproces en wat ze nog nodig hadden.
De studenten waren zo blij en ik dus ook! Ook bij mijn minorstudenten heb ik dit MAAK proces ingezet. Geen handleiding van mij vooraf. Zij kregen de vraag om een programma te maken voor een 6daags Seminar Verandermanagement. Zie slides: PLV1 CO Creatie
Dit werkte eveneens erg motiverend en resulteerde in een co-creatie proces. Dit blok mogen ze voor een deel hun eigen onderwijs dat ze bedacht en gemaakt hebben, zelf gaan geven……. Natuurlijk samen met mij 🙂
Ik ben het helemaal eens met Karien Vermeulen (hoofd Creative Learning Lab van Waag Society). Dit is leren, door samen te ‘spelen’, samen te creeren en te ervaren.
Met mijn studenten van de Minor Psychologie van Leren & Veranderen in Organisaties ga ik elk semester naar het Stedelijk Museum. Dit jaar zijn we naar de tentoonstelling gegaan van Dumas. Zo MOOI! Vooraf krijgen de studenten een korte introductie over storytelling Digitale presentatie en Voorbereiding Storytelling. In het stedelijk gaan ze aan de slag met een zogenaamde Art Based Learning opdracht (zie eerdere blogberichten). Kort gezegd: ze starten met een persoonlijke leer of verandervraag. Kiezen een schilderij waar ze iets mee hebben en gaan als het ware in het beeld (schilderij/kunstwerk) staan om te voelen. Mijn vraag is dan: wat gebeurt er met je, wat voel je als je in het schilderij staat? Belangrijk is om dan niet te rationaliseren, maar juist de kunst op je in te laten werken. Op basis van steekwoorden die ze opschrijven maken ze een eigen verhaal. Een verhaal met een held, anti-held, een gebeurtenis en een mooi einde. Tenslotte gaan ze terug naar hun eigen leer- of verandervraag, en maken de link met hun geschreven verhaal. Wat betekent het verhaal als je naar je vraag kijkt? Is het verhaal een antwoord op je vraag?
Wat zo mooi is, is dat de inzichten altijd later komen, na de opdracht, bij het vertellen van hun verhaal of pas thuis. En elke keer krijg ik terug van studenten: “Waarom gaan we niet vaker naar het museum?” “We kunnen veel meer leren van Kunst en Onderwijs!”. Wat mij ook opvalt is dat studenten het moeilijk vinden om een verhaal te schrijven, een wereld te creeren waar alles mag en kan (ofwel Blowen zonder Drugs). Ik kreeg van een student terug: “Ik kan niet meer fantaseren!” “Hoe begin ik met het schrijven van een verhaal?” Ik probeer ze dan altijd de tijd te geven om hun ‘andere’ hersenhelft te openen, en de creativiteit te stimuleren door veel vragen te stellen. Dit werkt altijd goed. Maar wel treurig om te zien dat studenten op hun leeftijd al in hokjes denken…. Weg met hokjesgeest terug met die fantasie
Ik pleit dan ook om MEER kunst te combineren met onderwijs!
